Ubai Aboudi: “Solidariteit met alle volkeren de zich verzetten tegen onderdrukking werpt vruchten af en is cruciaal”
Op 14 november 2019 vernamen we dat onze vriend en collega Ubai Aboudi, directeur van het Bisan center for Research and Development, midden in de nacht thuis opgepakt was. Voor de ogen van zijn vrouw en 3 kleine jongens. Na 11 maanden in een Israëlische cel is Ubai weer vrij. Onze collega Fiona had kort daarna een interview met Ubai over zijn ervaringen in de gevangenis. Laad je op aan zijn buitengewone kracht.
Ubai, wat goed je te zien! Hoe gaat het met je? Hoe gaat het met Hind en de kinderen?
Beter dan ooit. Ik zit boordevol energie, misschien zelfs meer dan voor ik naar de gevangenis ging (lacht). Ik ben heel gelukkig weer bij Hind en de kinderen te zijn, ik heb ze verschrikkelijk gemist. Het is heel zwaar geweest voor hen. Hind heeft de rol van huisvader en -moeder moeten opnemen. Ze heeft een ongelofelijke job gedaan. De kinderen zijn zo groot geworden. En deze ervaring heeft sporen nagelaten, al 2 weken wijken ze niet van mijn zijde.
Wat heb je gedaan sinds je vrij bent?
Eerst heb ik tijd doorgebracht met mijn familie en kreeg ik veel bezoek en telefoontjes. Daarna ging ik opnieuw snel aan de slag bij Bisan. Ik wou weer op de hoogte zijn en het belangrijke werk ondersteunen dat het centrum doet voor de gemeenschappen die het ergst getroffen zijn door de gevolgen van de Israëlische bezetting.
Heeft je arrestatie gevolgen gehad op de werking van Bisan?
Ja. Toen ik aangehouden werd, waren we in gesprek met verschillende internationale organisaties en donoren om ontwikkelingsprogramma’s op te zetten. Sommige daarvan kregen schrik en trokken zich terug omdat ze niet met Bisan willen geassocieerd worden in deze omstandigheden. De bezetting heeft echt vreselijke en foute dingen over mij gezegd in de kranten. Ze hebben me van onvoorstelbare zaken beschuldigd en daar had ik totaal geen vat op. We zijn veel mogelijke financiële middelen misgelopen door deze leugenachtige propaganda. Onze website werd ook gehackt en het heeft maanden geduurd om ze terug up-to-date te krijgen.
Door mijn arrestatie en die van Salam het jaar voordien, zat Bisan met een serieus gebrek aan personeel. Hanan heeft tijdelijk de leiding overgenomen. Ze heeft het fantastisch gedaan en nu heb ik het gevoel niet meer van nut te zijn (lacht). Ik ben omringd door ongelooflijke vrouwen.
Gelukkig waren andere partners een kostbare steun tijdens de Israëlische aanvallen op mijn persoon en op Bisan. Zoals Viva Salud op wiens solidariteit ik kon rekenen en die ook Bisan en mijn familie onophoudelijk zijn blijven steunen. Dat heeft me erg geraakt.
Mijn arrestatie maakt deel uit van een systematische lastercampagne tegen progressieve linkse stemmen in de Palestijnse sociale beweging. De bezetting richt zich op individuen en sociale organisaties die ze proberen in diskrediet te brengen, met als doel hun reputatie bij internationale netwerken schade toe te brengen. Israël wil niet dat we hun misbruiken en mensenrechtenschendingen openbaar maken. Bisan was al vaker het doelwit van lastercampagnes in het verleden, zowel door de bezetting, de Palestijnse autoriteit als door grote bedrijven, maar dat belet ons niet ons werk te doen: de schendingen van de mensenrechten en socio-economische rechten van het Palestijnse volk aan de kaak stellen.
Kan je ons uitleggen waarom je aangehouden bent?
Ik werd op 13 november ’s nachts opgepakt. Om 3 uur ’s ochtends kwamen Israëlische soldaten op onze deur kloppen. Mijn kinderen waren doodsbang. De soldaten zeiden me dat ik aangehouden was zonder me een reden te geven en sleurden me direct naar een militaire jeep die op straat stond. Ik kreeg nauwelijks de tijd om afscheid te nemen van mijn gezin. Urenlang ben ik in pyjama gebleven, in koude kamers, zonder eten en zonder te weten waar ik was of wat er met mij zou gebeuren. Enkele dagen later kreeg ik dan het verdict: 3 maanden administratieve opsluiting.
Wat is administratieve opsluiting precies?
Het is een techniek die uit de tijd van het Britse mandaat stamt. Israël misbruikt die techniek op illegale wijze voor massale arrestaties van Palestijnen, zonder enige aanklacht en onbeperkt hernieuwbaar. Sommige gevangenen zitten zo al meer dan 5 jaar in administratieve opsluiting. Er zijn er zelfs die alles samen meer dan 20 jaar met onderbrekingen vastgezeten hebben zonder ooit te weten waarom.
Ze gebruiken de techniek om het Palestijnse volk te onderdrukken en ook als psychologische foltering. We weten nooit wanneer we opgepakt zullen worden en voor hoelang. Ze willen het verzet tegen hun systeem van apartheid en kolonisatie breken.
Je zat niet de hele tijd in administratieve opsluiting, er kwam ook een proces in mei 2020.
Dat klopt. Het was een schijnproces. Ik denk dat de shabak, de Israëlische binnenlandse veiligheidsdienst, zich verplicht zag een andere manier te vinden om me in de gevangenis te houden. Er was inderdaad heel wat internationale druk en ik heb ook de dubbele Palestijns-Amerikaanse nationaliteit. Ze hebben dus een aanklacht tegen mij neergelegd en me naar een militaire rechtbank overgebracht.
In een Israëlische militaire rechtbank moet je bewijzen dat je niet schuldig bent. 97,7% van de processen van Palestijnen in de militaire rechtbanken eindigen met een vonnis waarin de beklaagde schuldig bevonden wordt.
De beschuldigingen waren pure leugens en op geen enkel valabel bewijs gebaseerd. Mijn advocaat heeft nooit toegang gekregen tot het bewijs om zijn verdediging voor te bereiden. Tijdens het proces vernamen we dat de enige beschuldigingen die mij ten laste werden gelegd foltersessies tegen andere Palestijnse gevangenen waren, wat geen enkele grond heeft en gewoon onaanvaardbaar is. Ik ga ervan uit dat in België een beschuldigde onschuldig blijft tot zijn schuld bewezen is. In een Israëlische militaire rechtbank moet je bewijzen dat je niet schuldig bent. Dit heeft niets met een gerechtshof te maken en is gewoon compleet onwettelijk.
In de gevangenis heb ik de biografieën van Nelson Mandela, van Malcolm X en van Huey Newton, medestichter van de Black Panthers-beweging gelezen. Ik voelde een sterke verbondenheid, want net als de zwarte gemeenschap in de Verenigde Staten zijn Palestijnen al schuldig nog voor ze voor de rechter verschijnen. Je weet dat je schuldig bevonden zal worden. 97,7% van de processen van Palestijnen in de militaire rechtbanken eindigen met een vonnis waarin de beklaagde schuldig bevonden wordt.
Kan je iets meer vertellen over je maanden in gevangenschap?
De gevangenis is een plek van veel kameraadschap en solidariteit maar ook een van een enorm gevoel van onderdrukking door een systeem dat je probeert te ontmenselijken.
Ik zeg onderdrukking omdat het systeem van opsluiting alles doet om je te breken: verbod op bezoek, slecht en onvoldoende eten, pepperspray, slagen, vernederingen, inbeslagname van persoonlijke spullen zoals foto’s, geen toegang tot onderwijs, geen telefoontjes met de familie. Het gevoel dat bij mij overheerste tijdens mijn gevangenschap was het gemis aan menselijke contacten, vooral met mijn familie. Ik had zelfs niet het recht om de hand van mijn vrouw Hind aan te raken, want bezoek gebeurt achter glas. Enkel mijn kinderen mochten me in hun armen nemen, maar slechts 10 minuten en maar om de 60 dagen. Door het coronavirus werden sommige bezoeken ook geannuleerd, en dan spreek ik nog niet over de sancties vanwege onze protestbeweging om meer bescherming tegen Covid-19 te eisen.
Hoe hebben jullie het aangepakt om hiermee om te kunnen gaan?
De solidariteit onder gevangenen is de pijler waarop het leven in de Israëlische gevangenissen steunt. Elkaar ondersteunen, praten, aan sport doen, boeken uitwisselen. We hadden ook besloten onderwijs als verzetsmiddel in te zetten. Hoewel de gevangenisautoriteiten onderwijs verbieden konden we toch altijd over een of twee boeken beschikken. We hielden lessen economie of fysica met andere gevangenen, we praatten over de geschiedenis van Palestina. Ik heb het boek ‘De etnische zuivering van Palestina’ van Ilan Pappé gelezen in de gevangenis en we hadden het samen over de notie van etnische zuivering in Palestina. Niet alleen de ‘fysieke’ zuivering, maar ook de culturele en identiteitszuivering van het Palestijnse volk en de ontkenning van het Palestijnse discours ten voordele van dat van Israël.
In maart kwam Covid-19 in de gevangenis, hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
We waren bang. Zelf heb ik een allergie en loop ik makkelijk verkoudheden op of griep. We leefden met 8 gevangenen in cellen van 3 bij 12 meter. In secties van 70 tot 80 gevangenen. In die omstandigheden verspreidt zo’n virus zich uitstekend en er werd niets gedaan om ons te beschermen. We vernamen al snel dat een recent vrijgelaten gevangene positief getest werd. Er waren ook bewakers die langere tijd afwezig waren en we hadden een vermoeden dat dit met Covid-19 te maken had.
We beslisten tot een hongerstaking over te gaan om tests te eisen, mondmaskers te krijgen en vooral om de fysieke afstand tussen bewakers en gevangenen te doen respecteren. Ook om aandacht te vestigen op de situatie van de Palestijnse gevangenen. In april 2020 hebben veel landen gevangenen vervroegd vrijgelaten. Dat was ook het geval voor gewone Israëlische gevangenen. Maar geen enkele Palestijnse politieke gevangene werd vrijgelaten.
Denk je dat internationale solidariteit een belangrijke rol kan spelen voor het lot van de Palestijnse gevangenen?
Ja, natuurlijk! Solidariteit helpt verhalen te delen en misbruik en schendingen van de mensenrechten van Palestijnse gevangenen zichtbaar te maken. Ik denk dat ik zonder internationale steun niet aan foltering ontkomen zou zijn… zoals veel andere vrienden die dit wel moesten ondergaan. De internationale solidariteit helpt ons volhouden. Weten dat er petities in omloop waren, dat mensen in België, in Frankrijk of de VS publieke oproepen deden voor mijn vrijlating, dat ze druk uitoefenden op hun regeringen, dat betekent geweldig veel voor mij. Bedankt. Bedankt vanuit het diepste van mijn hart.
Afgezien van het lot van onze gevangenen, ben ik er rotsvast van overtuigd dat de solidariteit met alle volkeren die zich verzetten tegen onderdrukking vruchten afwerpt en cruciaal is.
Wat neem je mee van die 11 maanden gevangenschap?
Ik ben meer dan ooit overtuigd van het belang van internationale connecties en samen strijden tegen systemen van economische, politieke, culturele en sociale onderdrukking. Het volk is altijd in de meerderheid. Wij zijn de 99%. In Iran, Irak, India, de Filipijnen, in Colombia. Alleen de overblijvende 1% profiteert van dit systeem van onderdrukking. Dit kan niet blijven duren en samen kan de 99% de trend omkeren. We kunnen waarden van solidariteit, delen, gelijkheid, democratie en rechtvaardigheid in de plaats zetten. We moeten waakzaam blijven en altijd dit doel op lange termijn voor ogen houden.
All the power to the people, people have the power
Lees ook het opiniestuk dat Ubai schreef in de gevangenis over Covid-19 en het recht op gezondheid.
